Buszyński Ignacy (1807–1873), autor monografii histor.-krajoznawczych. Syn Józefa, chorążego rosieńskiego, i Kunickiej, ur. w maj. ojczystym Szawkoty Białe, w pow. rosieńskim. Nauki pobierał w szkole w Krożach i Uniwersytecie Wileńskim, gdzie studiował historię pod kierunkiem prof. Żegoty Onacewicza. Czas pewien urzędował w Petersburgu i po powrocie na Żmudź został wybrany na marszałka szlachty pow. rosieńskiego, które to stanowisko zajmował w l. 1853–55. Za udział w powstaniu styczniowym został w r. 1864 zesłany na wygnanie, zaś dobra Szawkoty Białe z nakazu rządowego przeszły w ręce rosyjskie. Kilka ostatnich lat życia po powrocie z wygnania przemieszkał w Mitawie, gdzie też umarł 30 X 1873 i tamże na cmentarzu katol. został pochowany.

Ogłosił drukiem: Opisanie historyczne kościoła szydłowskiego (Wil. 1859), Kościół w Szydłowie na Żmudzi (»Tyg. Il.« 1861), Kościół i klasztor oo. dominikanów w Rossiejniach na Żmudzi (tamże 1861), Dubisza, główna rzeka w dawnym Księstwie Żmudzkim (Wil. 1871), Opisanie historyczno-statystyczne pow. rossiejńskiego (Wil. 1871, 235), Kroże, ich przeszłość i stan obecny (Wil. 1872) i Brzegi Niewiaży (Wil. 1873). W rękopisie pozostawił Pamiętniki, znajdujące się w rękach rodziny.

Akta Szkoły Kroskiej; Janowski L., Lata uniwersyteckie Słowackiego, Lw. 1909, 11; Estr. VI 93; Zapiski M. Br.; Maliszewski E., Bibliogr. pamiętników, W. 1928.            

Michał Brensztejn